చీమంత చేయలేమా...!

సినిమా కథలు బావుంటాయి. ముఖ్యంగా రాజులు, రాజ్యాలు,విఠలాచార్య కత్తియుద్దాల సినిమాలు టీవీల్లో చూస్తుంటాం. సరదాగా వుంటాయి. అవన్నీ కాల్పనిక కథలు. అందులో ఎక్కడా రీజనింగ్‌ వుండదు. ఓ పెద్ద దయ్యమో, రాక్షసో కనిపిస్తుంది. దానికి అస్సలు తెలివితేటలే వుండవు. వీపుపైన ఓ దెబ్బకొట్టినా భయపడుతుంది. మనకి నవ్వొస్తుంది. లైఫ్‌లో మనకి అందనివాటిని, మనం చేయలేని సాహసాలను అలా ముట్టుకోగలిగితే, లేని శక్తి మన చేతిలోవుందని వూహిస్తే కలిగే సంతోషం అది. రాజకుమారుడి వేషంలో ఎన్టీఆర్‌ కత్తియుద్ధంచేసి పాతాళమాంత్రికుణ్ణి ఓడిస్తే ఎంతసరదాగా వుంటుంది! ఒక సామాన్యుడ్ని, మంత్రాలొచ్చిన మాయగాడు తలుచుకొంటే పిల్లినో, బల్లినో చేయడా..? అయినా చేయలేరు. హీరోనే జయిస్తాడు. మనలో వుండే విజేతనవుదామనే కాంక్ష హీరోని గెలిపిస్తేనే వుంటుంది. అంతే కదండీ. వాస్తవం కంటే ఊహ అందంగా వుంటుంది. ఊహలాగా జీవితం ఉంటుందా...? సాఫీగా సాగుతున్న జీవితంలో ఏదో ఒక అలజడి రాకుండా వుండదు. చదువుకి సంబంధించి కావచ్చు, ఉద్యోగానికి సంబంధించి కావచ్చు, వ్యాపారంలో హెచ్చుతగ్గులు కావచ్చు, ఎవరైనా స్నేహితుల నమ్మక ద్రోహం కావచ్చు, స్నేహంలో, బంధుత్వంలో, చివరికి భార్యాభర్తలు, బంధువులకుకూడా అనుకోని సంఘటనలు జరగవచ్చు. ఇలాంటి ఎదురు దెబ్బల్ని మనుష్యులు తేలిగ్గా తీసుకోగలిగితే బావుండు. కానీ అలా జరగదు. సక్సెస్‌ను ఆరాధించినట్లు, జీవితంలోకి ఆహ్వానించినట్లు ఎవ్వరూ ఓటమిని ఒప్పుకోరు. కానీ, గెలుపులాగే ఓటమినికూడా చేతిలోకి తీసుకోవటంలోనే అసలైన సరదా వుందనిపిస్తుంది నాకు. జీవితంలో ఛాలెంజ్‌ అనేది లేకపోతే ఇంకా థ్రిల్‌ ఏముంటుంది.  కొందరిని చూడండి. కాస్త ఇబ్బంది ఎదురైనాసరే వెంటనే కుంగిపోతారు. స్నేహితులమధ్య, భార్యభర్తలమధ్య విభేధాలు రావటం సహజం. ఎదురు దెబ్బలు మనసుకి గాయం చేస్తాయి. నిజమే. ఆ గాయం మానక పోవచ్చు. అయితే కోలుకొనే దిశగా వెంటనే ప్రయాణం అవ్వాలి. ఎలాంటి ఇరకాటాన్నయినా ఎదుర్కోవాలి. జీవితం మొదటిలోనే ఎన్నెన్నో చేదు అనుభవలు ఎదుర్కొన్న విజేతలు మనకి ఎంతోమంది తెలుసు. రాజకీయాలు, క్రీడలు, కళలు.. ఇలాంటి వాటిల్లో మొదట తిరస్కరించబడి తర్వాత ఎదిగినవాళ్ళ గురించి మనం విన్నాం, చూశాం కూడా. మనిషి హృదయంలో ఓ పోరాడే శక్తి వుంది. దాన్ని వదులుకొంటే నష్టం. రేపటి పైన ఆశ వుండాలి. నేను దర్జాగా బతక గలననే ధైర్యం చాలా అవసరం. ఒక్కోసారి వృత్తిపరమైన ఇబ్బందులు వస్తాయి. కానీ ఓటమి ఒప్పేసుకొని, పరిస్థితుల నుంచి పారిపోవాలని చూస్తేనే ప్రమాదం. ఒక చిన్నచీమను చూడండి. అది ఎంతో కష్టపడి బుల్లి పంచదార పలుకును లాక్కుపోతూ వుంటుంది. ఆ పలుకు బరువు చీమకంటే ఎక్కువే. దాన్ని కష్టపడి కష్టపడి ఈడుస్తూ వుంటుంది. దాని ఆశ చూడండి. ఎలాగోలా ఆ ఆహారం దాచుకోవాలి. పాపం ఎన్నిసార్లు చేతులు నొప్పెడుతుంటే ఆగిపోతుందో. చీమకి అసలు చేతులుంటాయా అని డౌటొచ్చింది. గోడ పైకి ఎక్కి, జారి పడి, మళ్ళీ ప్రయత్నం చేసే చీమను శ్రద్ధగా చూశాను. దానికి చేతులు ఉన్నాయోలేవో కానీ, ఓర్పు మటుకు బోలెడంత వుంది. అది ఎక్కాలని ప్రయత్నం చేస్తుందికానీ, వెను దిరిగి పారిపోవాలని చూడదు. అంత చిన్న చీమలో అంత ఓర్పు, ఓపికవుంటే మనకెంత వుండాలి...? ఒక్కక్షణం ఆలోచించండి. ప్రతిరోజు, ప్రతి ఉదయం మనకోసమే వుందనిపిస్తుంది. ఎలాంటి గాయం అయినా ఒకటి రెండురోజుల్లో తగ్గుముఖం పట్టినప్పుడు, మనసుకి తగిలినగాయం మాత్రం శాశ్వతమా...? అయితే కాస్త సమయం తీసుకొంటుంది. లైఫ్‌లో ఎన్నో ఎదురు దెబ్బలు తగులుతాయి. మనసు దాన్నుంచి మళ్ళించ గలగాలి. ఒక్కోసారి సంగీతంవింటూవుంటే మనసుకెంతో స్వాంతన అనిపిస్తుంది. ఇష్టమైన స్నేహితులను కలుసుకోవటంలో, పుస్తకాలు చదవంటంలో ఎంతో అలసట మాయమై పోతుంది. ఎవరో ఒక కవి వెలిగే దీపాన్ని ఆశతో పోల్చారు. మనిషి మనసులో ఆశ, దీపంలాగా వెలుగుతూ వుండాలని ఆయన భావన. బావుంది కదా. మన మనసులో దీపం మనకి తప్పకుండా వెలుగువైపు చూపిస్తుంది.