మనం ఏం మాట్లాడినా..

మనం ఏం మాట్లాడినా ముందు మనకు నచ్చుతుంది. అన్న షర్టేస్తే మాస్ .. అన్న మడతేస్తే మాస్.. అని ఓ పాటలాగ తెలిసో తెలియకో లొలోపల మనం కూడా అలాగే వుంటాం. ఒక్కోసారి ఆ గర్వం దాచుకొని కాస్త వినయం నటిస్తాం. మనం పెట్టే ఆ వినయం మొహంలో దాచుకోలేని చిరునవ్వులో కనిపిస్తూనే వుంటుంది. ఇప్పుడు 'మనం' అంటూ నేను రాస్తున్నప్పుడు కూడా.. ఓసారి విజయవాడ ఏఐఆర్ స్టుడియో లో ముందర లాంజ్ లో కూర్చుని వున్నాను. వున్న సొఫాలూ చైర్లూ నిండిపొయి వున్నాయి. నా ప్రక్కనే ఎవరో నిలబడ్డారు. బహుశా నేను కాళ్ళు వూగిస్తూ నాప్రక్కనున్నాయన వంక ఒకటికి రెండు సార్లు సందేహంగా చూస్తూ , నేనూ రేడియో స్టేషన్లో రికార్డింగ్ కే వచ్చానన్న సంకేతాలిస్తూనే వుండి వుంటాను. ఉన్నట్లుండి నా చైర్ ప్రక్కన నిలబడ్డ ముసలాయనా, ఆయన చేతిలో జనపనార సంచీ ఎక్కడో తెలిసినట్లు అనిపించింది. వెంటనే మిమ్మల్ని ఎక్కడో చూసినట్లుంది అన్నాను. ఆయన నా వంక చూసి .. చూసావా.. నన్ను వావిలాల గోపాలక్రిష్ణయ్య అంటారులే. కాళ్ళు వూపటం మానేసి లేస్తే నేను కూర్చుంటానన్నారు. నా మొహం ఎలా పెట్టివుంటానో, ఆయన ఏఐఆర్ నుంచి వెళ్ళిపొయేదాకా ఆయన వెనక్కాల ఎలా తిరిగి వుంటానో వూహించండి!